Tamam, kabul. Çocuk büyütmek ve bazen onun anlamsız istek ve itirazlarını idare etmek zor. Hatta bu sebeple ben de anne babalıkta hiçbir konuda ahkam kesmemeyi düstur edinmişimdir. Çünkü bilmediğim, anlayamadığım, başıma gelmemiş durumlar her zaman olabilir.
Burada dikkat çekmek istediğim nokta, çocuğun içinde bulunduğu çaresizlik halidir. Çünkü anlattığım tabloda, çocuk belli ki dertli. Bir derdi var, anlatamadığı ve belki de bilmediği... Ve çocuk bu problemini çözmeye hiçbir şekilde muktedir değil. İşte ebeveyn olma görevi bence tam da burada başlıyor. Ebeveyn çocuğu anlamalı, en azından bunun için çok çaba göstermeli.
Anlaşılmak herkesin ihtiyacı. Düşünün, en sevdiğiniz sizi anlamazsa ne yaparsınız? Büyük ihtimal anlaşılmak için türlü çareler arar, hala anlaşılmadıysanız en sonunda bir arıza çıkartırsınız. Peki ya küçükler, onlar nasıl ifade edecek anlaşılmadıklarını? Geçen gün sevgili eşim, "insan gerçekten anlamak isterse, anlayamaması mümkün değil", demişti. Çok büyük bir oranda ben de katılıyorum buna. Anlamamın anahtarı istekli olmaktan geçiyor. Kendini araya koymadan, aklınla, fikrinle, kalbinle safça o kişinin nasıl hissettiğini anlama isteğinden bahsediyorum. Biz yetişkinler için bunu başarmak zor olabilir. Hatta herkes kendisiyle o kadar meşgul ki, bunu yapmak lüzumsuz bile görülebilir. Peki ya çocuklar? Bu kadar saf ve yalın olan çocuklar, böylesi saf bir ilgiyi hak etmiyorlar mı? Bunu yapabilmek gerçekten bu kadar zor mu?
Aslında tek yapmak gereken, daha çok şefkat göstermek. O kızdıkça daha çok sarılmak... O tepindikçe daha çok bağrına basmak... Kova kova laflar bir kenara, sevgi ve şefkatin iyi gelmediği bir bünye var mı? Bilakis, en etkili tedavi istikrarlı sevgi...
Yazımı, az önce twitter'da gördüğüm bir iletiyi paylaşarak noktalıyorum. Daha doğrusu, o twit zaten bu yazıyı çok güzel bir şekilde noktalıyor:
@TansuOskay: Anne babalar ve Eğitimciler: Unutmayın, çocuklar kelimeleriyle istediklerini, davranışlarıyla ihtiyaçlarını söylerler…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder